امـشـب قــرار، یـار دل بـی‌قـرار شـد            یعنی که باب میـل همه، روزگـار شد
نورِ دو چـشمِ حضرتِ باب الحوائجی            واکرد چشم و خاک، خزانش بهار شد

سلطان رسید و قاعده‌ها گشت زیر و رو            رعـیت شدن، میان جهـان افـتخار شد
وقت نجـات مردم ایـران رسیـده است            شکر خدا که کشورمان، کعـبه‌دار شد
کرده طلوع باز علی جان و این جهان            سر زنـده از مـسـیـحِ دمِ ذوالفـقـار شد

ای عـزّتِ بـدونِ کـرانـه خـوش آمدی
ای سومین عـلـیِ زمـانه خـوش آمدی

ای خوش ترین ترانۀ لب‌های من سلام            نعم الرفـیق، عشق من، آقای من سلام
ای زندگی من، شب و روزم، عزیز من            ای از قـدیـم در دلِ شـیـدای من سـلام
مجـنون تـر از همیـشه به پابـوس آمدم            جانان و جان و حضرت لیلای من سلام
ای آبـروی من، کس و کارم، پـناه من            سـرمـایه‌ام، تـمـامیِ دنـیـای من سـلام
ای دین من، قیامت من،ای بهشت من            ای عـاقـبت بخـیـریِ فـردای من سلام

هر جا دلم شکست، رسیدی به داد من
من غافل از تو بودم و بودی تو یاد من

اصلا بـعـیـد نیـست که نـامـه سـیـاه‌ها            گـردنـد تـحـت قـبـه‌ات از بـی‌گـنـاه‌هـا
ای کـربـلای من، نجف من، بقـیع من            ای مـشـهـد تو جـمـع هـمه بـارگـاه‌هـا
قربـان کیـمـیای دو چـشمان مـست تو            آقــا مــرا نـگــاه کـن از آن نـگــاه‌هــا
در کوی تو شکسته دلی می‌خرند و بس            ذکـر خـداسـت پـای ضـریـح تـو آه‌هـا
تو زیـر سـایه‌ات هـمه را راه می‌دهی            یـا ایـهــا الـعــزیـزِ هـمـه بـی‌پـنــاه‌هــا

تو سایه‌ات شبیهِ خدا بر سر همه است
مهمان نوازی‌ت چه قَدَر عین فاطمه‌ است

غیر از درِ تو این همه لطف و کرم کجاست            اصـلا پـنـاه اولــم و آخــرم کـجـاسـت
یـادش بـخـیـر خـاطـرۀ اولـیـن ســـلام            آن روزهای گم شدنم در حرم کجاست
لطف تو آن چـنان بغـلـم کـرده بود که            یادم نـبـود گم شـده‌ام، مـادرم کجاست
خیلی عوض شدم، عوضم کن به یک نگاه            گردیده‌ام وبال تو، بال و پرم کجاست؟
گردید قطره قطره چرا سیل اشک من            حال و هوای سابق چـشم ترم کجاست
خـیـلی هـواییِ حـرمـم بـاز، بی‌گـمـان            آقا سوال کرده که این نوکرم کجاست

خـیـلی دلـم گـرفـته مرا رو به راه کن
مثل هـمیـشه کـوه غـمـم را تو کاه کن

این دردهـا بـدون تو درمـان نداشـتـند            این ابـرهـا بـدون تو بـاران نـداشـتـنـد
بود آخرالـزمان چه قَدَر هـولناک اگر            ایـرانـیـان امـام رضـا جـان نـداشـتـنـد
مشهـد اگر نبـود که این گـونه پنـج تن            لحظه به لحظه لطف به ایران نداشتند
ایـن مـلـت امـام حــسـیـنـی بــدون تـو            در فـتـنه‌ها که جرأت طـوفان نداشـتند
جانم فـدات! دست گرفـتی چه قـدر از            آنانـکـه ذرّه‌ای به تو ایـمـان نـداشـتـند

ای بهـتـرین پـنـاه، بـرای هـمـه سـلام
ای مهـربـان امـام رضای هـمه سـلام

سوگـنـد می‌خـورم به سلـیـمـان کربلا            در مشـهـدت شـدیـم مـسـلـمان کـربـلا
مدیون لطف پنجره فـولاد مشهد است            هر کس که بین ما شده مهـمان کـربلا
جان جـواد! قـسـمت ما کن ابالـجـواد!            تـنـگ غـروب، نـم نـم بـاران کــربـلا
این جا بُوَد حسینیه یا که حرم چه قدر            هـسـتـنـد زائــران تـو گـریـان کـربـلا
این کاسه‌های زرد خودش روضه گشته با            تمـثـالِ دسـتِ سـاقیِ عـطـشانِ کـربـلا
از آب هم مـضـایـقـه کـردند کـوفـیـان            خوش داشتـنـد حـرمت مهـمان کـربلا

ای کـشته فـتاده به هـامـون حسین من
ای صید دست و پا زده در خون حسین من